رمـضـان آمـد و آهـستـه صدا كرد مرا           مـسـتـعـد سـفـــر شـهـر خـدا كـرد مـرا

از گـلستـان كـرم طُرفه نـسيـمي بـوزيد           كه سراپای پُر از عطر و صفا كرد مرا

فـيض روح‌القـدسم كرد رها از ظلمات           هـمـرهـي تا به لـب آب بـقـا كـرد مـرا

من نبودم بجز از جاهل گم كرده رهي           لايـق مكـتـب فـخـر الـنجـبـا كـرد مــرا

در شگـفتم ز كرامات و خـطا پـوشي او           من خطا كردم و او مهر و وفا كرد مرا

دست از دامـن اين پـيك مبـارك نـكـشم           كه به مهـمـاني آن دوست نـدا كرد مرا

زين دعاهاست كه با اين همه بي‌برگي و ضعف           در گلـستان ادب نـغـمه ســرا كـرد مرا

هر سر مويـم اگـر شكر كـند تـا به ابـد           كم بُوَد زين همه فيضي كه عطا كرد مرا